۷ عاملی که شما را فراموش‌نشدنی می‌کند

به نقل از میگنا، اگرچه دانشگاه‌هایی که در آن‌ها تدریس کرده‌ام خدمات عالی مشاوره شغلی داشتند، اما همیشه از من درباره «رازهای» موفقیت سؤال می‌شد. این پرسش‌ها به دفعات بعد از سخنرانی‌هایی درباره تاب‌آوری انسان‌ها و رهبری از من پرسیده می‌شد؛ بنابراین فکر کردم آنچه را که آموخته‌ام را ـ هم در قامتِ یک مشاهده‌گرِ علاقه‌مند به موفقیتِ آدم‌ها و هم در کسوتِ مربی، معتمد و دوست در اختیار دیگران بگذارم.

۷ عاملی که شما را فراموش‌نشدنی می‌کند
طی زمان و تجربه متوجه شدم که الگوی ثابتی از ویژگی‌های شخصیتی وجود دارد که باعث می‌شود افرادی فراموش‌نشدنی و بسیار موفق شوند. نگاهی مختصر به این ویژگی‌ها بیندازیم:

۱. خوش‌بینی
مغز انسانی برای منفی‌بافی طراحی شده است. ما تهدید‌ها را پیش‌گویی می‌کنیم. درباره آن‌ها اغراق می‌کنیم. تهدید‌هایی را می‌بینیم که واقعاً وجود ندارند. این کار از ما در برابر تهدید‌ها محافظت می‌کند، اما درعینِ‌حال آزاردهنده و سنگین نیز هست. ما افرادِ شاد و پرانرژی را به ذهن می‌سپاریم. می‌دانید آن‌ها چه‌طور آدم‌هایی هستند: نیمه پر لیوان را می‌بینند، درحالیکه بقیه نیمه خالی را می‌بینیم. خوش‌بینی آن‌ها می‌تواند مسری باشد. وقتی در کنارشان هستیم حسِ خوبی داریم. برخلافِ بدبین‌ها، خوش‌بین‌ها چراغی پرنور در تاریکی هستند. خوش‌بین‌ها ممکن است ما را گیج و گمراه کنند، اما فراموش نمی‌شوند.

۲. قابلِ اطمینان‌بودن، صداقت داشتن و مسئولیتِ رفتار‌های خود را پذیرفتن
غم‌انگیز است که حرف و عمل بسیاری از مردم با هم در تضاد است. آن‌ها قول‌هایی می‌دهند، اما بعد برای عملی نکردنِ این قول‌ها بهانه می‌آورند. این افراد وقتی خطایی می‌کنند، انرژی بسیار زیادی را صرف می‌کنند تا مسئولیتِ این خطا را برعهده نگیرند. این حرف‌ها برای‌تان آشناست؟
اما، اقلیتی از آدم‌ها هستند که دقیقاً آنچه که درباره‌اش حرف می‌زنند را در عمل نمایش می‌دهند. آن‌ها همان کاری را انجام می‌دهند که می‌گویند می‌خواهند انجام دهند. آن‌ها مسئولیت کارها، به‌خصوص مسئولیتِ خطاهای‌شان را برعهده می‌گیرند. آن‌ها به‌جای سرپوش گذاشتن بر اشتباهات‌شان، خودشان نخستین افرادی هستند که این اشتباهات را رو می‌کنند و شجاعانه به این اشتباهات اشاره می‌کنند. این‌گونه است که آن‌ها اعتماد و ستایش ما را جذب می‌کنند. آن‌ها هوش از سرمان می‌برند. آن‌ها فراموش‌نشدنی هستند.

۳. پشتکار
پشتکار، پافشاری، ممارست و مصر بودن در به‌انجام‌رساندنِ کار‌ها و امور بهترین پیش‌بینی کنندۀ موفقیت در بسیاری از موقعیت‌های ما در زندگی است که به تلاش نیاز دارند. موفقیت در ورزش، تجارت و حتی تحصیلات عالی به ممارست وابسته است. داستان‌های آدم‌های معروف را شنیده‌اید که پشت‌سرهم شکست خوردند، اما پافشار کردند و بالاخره از دلِ آن ناکامی‌ها به موفقیت رسیدند. آن‌ها حتی در برخی موارد توانستند جهان را تغییر دهند. یکی از رؤسای جمهور آمریکا، کالوین کولدیج، زمانی گفته است که پشتکار در مقایسه با استعداد، نبوغ و تحصیلات قادرِ مطلق محسوب می‌شود.
اما پافشاری فقط به برنده شدن و موفقیت منجر نمی‌شود. فرقی نمی‌کند که آدم‌های باپشتکار شکست بخورند یا پیروز شوند، ما آن‌ها را واسطه تلاش و کوشش‌شان به ذهن می‌سپاریم.
بهترین فیلمی که درباره یک گلف‌باز ساخته شده است، فیلمی با عنوانِ «جام» است که کوین کاستنر در آن در نقشِ یک گلف‌باز به نام گری مک‌کُرد، ظاهر شده است. گری مک‌کرد در آخرین مسابقه بزرگی که دارد، از هدف‌های آسان و امن می‌گذرد و به‌جای‌آن، به دفعات هدف‌های خود را سخت‌تر می‌کند. متأسفانه او در این مسابقه می‌بازد، اما چه چیزی باعث شده که از یک گلف‌باز بازنده فیلم ساخته شود؟ او به دلیلِ پشتکار و ممارستش است که در ذهن‌ها ثبت شده و فیلم‌سازان را مجاب کرده تا درباره‌اش فیلم بسازند. عملکردِ مک‌کرد است که او را به‌یاد‌ماندنی کرده است.

۴. اعتماد‌به‌نفس
ما آدم‌های با‌اعتماد‌به‌نفس را به یاد می‌آوریم. اعتماد‌به‌نفس، آهنرباست. ما جذب آدم‌هایی می‌شویم که اعتمادبه‌نفس از وجودشان تراوش می‌کند. ما دوست داریم آن‌ها را دوست بداریم؛ شاید امیدواریم که قدری از اعتماد‌به‌نفس آن‌ها به ما نیز سرایت کند. تحقیقاتی که طی دهه‌ها انجام شده، نشان می‌دهد که اعتماد‌به‌نفس، خودشکوفایی و خودشکوفایی شادی و موفقیت را در زندگی پیش‌بینی می‌کنند. اعتماد‌به‌نفس ما را فراموش‌نشدنی می‌کند.

۵. احترام‌گذاری
جورج سانتایا یک‌بار گفت کسانی که به گذشته احترام نمی‌گذارند محکوم به تکرار شدنِ تاریخ‌اند. غم‌انگیز است، اما آنقدر مطالباتی که از ما وجود دارد زیاد است که بسیاری از ما فقط برای احترام گذاشتن به خودمان و به لحظه اکنون و اینجا وقت داریم.
به‌نظر می‌رسد که در مدارس به موضوعِ تاریخ کم‌تر اهمیت داده می‌شود و موضوعاتِ درسی دیگر الویت دارند. اما این کوته‌نظری است. من مثال‌هایی از همکارانِ جوانم دیده‌ام که مدعی شده‌اند «پیشرفتِ قابل‌توجهی» در رشته خود ثبت کرده‌اند، اما مشخص شده است که این پیشرفت با همین مشخصات ۳۰ سال قبل رخ داده است. استاد دانشگاه هاروراد، ویلیام جیمز، یکبار گفت که عمیق‌ترین ماهیتِ انسان تمایلِ او به مورد احترام و ستایش واقع شدن است. وقت بگذارید، تاریخ را از زوایای مختلف بخوانید و به دیگران و خدماتی که عرضه داشته‌اند توجه کنید. اگر به دیگران احترام بگذاریم، آن‌ها نیز به ما احترام می‌گذارند؛ و از نظر آن‌ها فراموش‌نشدنی خواهیم بود.

۶. برقراریِ پیوندِ بین‌فردی عمیق و حمایت از دیگران
تحقیقات ما با نشان می‌دهند که انزوا به اندازه سیگار کشیدن برای قلب ضرر دارد. تحقیقات هم‌چنین نشان می‌دهند که حمایت بین‌فردی بهترین پیش‌بینی‌کننده تاب‌آوری و مقاومتِ انسان‌هاست؛ که یعنی هر چه فرد از حمایتِ بیش‌تری برخوردار باشد، تاب‌آوری او در مقابل سختی‌ها بیش‌تر می‌شود. ما به این امید زندگی می‌کنیم که کسی را پیدا کنیم که بدانیم در سختی‌های زندگی پشت‌مان خواهد بود. وقتی آن‌ها را پیدا می‌کنیم، آن‌ها فراموش‌نشدنی می‌شوند. حال اگر از دیگران در زمانی که به ما نیاز داریم حمایت کنیم و درقبالِ این حمایت از آن‌ها درخواستی نداشته باشیم، و فقط به فکرِ کمک‌کردن به آن‌ها باشیم، آن‌وقت این ما هستیم که فراموش‌نشدنی و بی‌اندازه ارزشمند می‌شویم.

۷. تاب‌آوری
تاب‌آوری خصلتی به این معناست که شما بعد از هر سانحه، رخ‌داد یا موقعیتِ سخت دوباره از جا برمی‌خیزید و به زندگی ادامه می‌دهید. ققنوس، مخلوقِ افسانه‌ای، از خاکستر برخاست؛ بنابراین، ما هم می‌توانیم از سختی‌ها و ناملایمات دوباره برخیزیم. بااین‌کار ما فراموش‌نشدنی می‌شویم. محققان دانشگاه جانز هاپکینز مقاومت را نیز نوع دیگری از تاب‌آوری می‌دانند. آن‌ها مقاومت را نوعی ایمنیِ روانی می‌شناسند. تاب‌آوری و بازگشت به زندگی ما را فراموش‌نشدنی می‌کند و ایمنیِ روانی ما را شکست‌ناپذیر می‌سازد.