به گزارش آی‌زندگی، در کل، ریفلاکس اسید یا سوزش سر دل، احساس ضعف یا خواب‌آلودگی، ناراحتی معده و افزایش قند خون از جمله پیامدهای کوتاه مدت پرخوری هستند. وقتی که غذا می‌خورید، معده به‌طور طبیعی منبسط می‌شود تا غذاهای مصرف‌شده را درون خودش نگه دارد. پُر شدن یا منبسط شدن معده این پیام را به مغز می‌فرستد که شما سیر شده‌اید. اما پُرخوری می‌تواند معده را بیشتر از حد طبیعی و ظرفیت عادی‌اش منبسط کند و درنتیجه احساس سیری ناخوشایندی را به‌وجود بیاورد. این حالت می‌تواند به احساس فشار یا ناراحتی در معده منتهی شود چون محتویات معده باید در چنین وضعیتی وارد روده کوچک شوند.
پُرخوری در کوتاه‌مدت باعث ناراحتی گوارشی و احتمالا ریفلاکس اسید می‌شود که قطعا ناخوشایند و آزاردهنده است. ریفلاکس اسید زمانی اتفاق می‌افتد که اسید معده به مری برمی‌گردد و طعم ترشی یا احساس سوزش را به‌وجود می‌آورد. این مشکل خصوصا در مواقعی شدیدتر می‌شود که در یکی‌دو ساعت منتهی به خواب شبانه غذا خورده باشید.
بعضی افراد می‌گویند که پس از پُرخوری احساس ضعف یا خواب‌آلودگی دارند. این حالت به‌هیچ‌وجه غیرعادی نیست چون بدن پس از پُرخوری باید تمام تمرکز و توجهش را به هضم غذاهای مازاد و اضافی معطوف کند. اگر پرخوری با دریافت حجم بالایی از غذاهای کربوهیدراتی همراه باشد، قند خون هم افزایش می‌یابد. قند خون (گلوکز) پس از مصرف وعده‌های غذایی به‌طور طبیعی افزایش می‌یابد، اما کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده (در مقایسه با کربوهیدرات‌های فیبردار یا کربوهیدرات‌های ترکیب‌شده با پروتئین و چربی باکیفیت) قند خون را به میزان بیشتری افزایش می‌دهند. وقتی که قند خون بالا می‌رود، پانکراس باید هورمون انسولین را ترشح کند تا بتواند گلوکز را از خون به سلول‌ها منتقل سازد. گلوکز مازاد هم به‌عنوان گلیکوژن در کبد و عضله‌ها ذخیره می‌شود. اگر گلوکز دریافت‌شده از این میزان هم بیشتر باشد، در ادامه به‌عنوان چربی درون بدن ذخیره خواهد شد.
از سوی دیگر، افزایش وزن، افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2، مقاومت به انسولین، مقاومت به لپتین و افزایش تری‌گلیسرید در خون از جمله پیامدهای طولانی مدت پرخوری محسوب می شوند. یعنی اگر میزان کالری‌های دریافتی روزانه بیشتر از کالری‌های سوزانده‌شده باشند، حتما در بلندمدت به افزایش وزن دچار می‌شوید. پُرخوری در بلندمدت حتما با افزایش قند خون نیز همراه می‌شود، خصوصا اگر غذاهای شما سرشار از کربوهیدرات‌های فرآوری‌شده و قندهای فرآوری‌شده باشند.
یافته‌های علمی نشان داده‌اند که پُرخوری (حتی در کوتاه‌مدت) می‌تواند باعث مقاومت به انسولین شود؛ یعنی مشکلی که در آن سلول‌ها در برابر جذب گلوکزی که توسط انسولین توزیع می‌شود، مقاومت می‌کنند. تکرار این روند باعث افزایش قند خون می‌شود و در بلندمدت خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و چاقی را افزایش می‌دهد.
مشکل دیگری که در بلندمدت با پُرخوری به‌وجود می‌آید، مقاومت به لپتین است. لپتین همان هورومونی است که توسط سلول‌های چربی تولید می‌شود و پیام سیر بودن را به مغز منتقل می‌کند. پس هرچه میزان چربی بدنی بیشتر باشد، میزان لپتین هم بیشتر خواهد بود. با این‌حال در صورت شکل‌گیری مقاومت به لپتین، مغز سیگنال‌های ارسال‌شده توسط لپتین برای متوقف‌سازی غذا خوردن را دریافت نمی‌کند. بنابراین اشتها همچنان بالا می‌ماند و نوعی چرخه معیوب به‌وجود می‌آید که با پُرخوری کنترل‌نشده و افزایش چربی‌های بدنی همراه خواهد بود. کسانی که همیشه پُرخوری می‌کنند و به خوراکی‌ها و غذاهای سرشار از قند علاقه دارند، در بلندمدت باید منتظر باشند که تری‌گلیسرید خون آنها به سطح نامتعادل و ناسالم برسد.
منبع: سلامت