به گزارش آی زندگی و به نقل از دیلی میل، مقامات اداره کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا CDC تایید کرد در آب‌های می سی سی پی باکتری کشنده بیماری ملیوئیدوز، مشابه سل را کشف کرده‌اند.{ در فارسی مشمشه شبیه آن است}
این اولین بار است که در آمریکا باکتری مسوول عفونت مرگبار ملیوئیدوز شناسایی می‌شود.
مورد شناسایی شده مربوط به آب ساحل خلیج می سی سی پی است.
در سطح جهانی این عفونت که شبیه سل است، بیش از 50 درصد از مبتلایان را می‌کشد، اگر چه پزشکی در کشورهای توسعه یافته این خطر را به 10 درصد کاهش داده است.
سالانه 12 مورد ابتلا در آمریکا ثبت شده که همگی مربوط به سفرهای خارجی بوده اما این بیماری در آمریکا لانه نکرده بود، اما با کشف آن در می سی سی پی، نگرانی از شیوع بومی آن افزایش یافته است.
اداره CDC هشدار داده است که مشخص نیست باکتری چه مدت در آمریکا بوده و اینکه در کدام ایالتها چرخیده باشد، اما ظاهرا شرایط برای رشد باکتری در سواحل می سی سی پی وجود داشته است.
ملیوئیدوز یک بیماری عفونی است که منشا آن از گرم-منفی باکتری به نام Burkholderia pseu domallei است.
بیشتر افراد آلوده به B. pseudomallei هیچ علائمی ندارند، اما برخی افراد دارای علائم و نشانه‌های خفیف تب ، تغییر پوستی ، ذات الریه، آبسه همراه با التهاب مغز ، التهاب مفاصل و فشار خون پایین دارند که باعث مرگ می‌شود.
حدود 10 درصد از افراد مبتلا به ملیوئید علائمی دارند که بیش از دو ماه طول می‌کشد که به آن اصطلاحاً “ملیوئیدوز مزمن” می‌گویند.
انسان در اثر تماس با آب آلوده به B. pseudomallei آلوده می‌شود.
این باکتری از طریق زخم ، استنشاق یا بلع وارد بدن می‌شود.
انتقال از شخص به فرد یا حیوان به انسان بسیار نادر است.
این عفونت به طور معمول در جنوب شرق آسیا ، به ویژه در شمال شرقی تایلند و شمال استرالیا وجود دارد.
در اروپا و ایالات متحده ، موارد مبتلا به طور چشمگیری از کشورهایی که شیوع ملیوئیدوز در آنها بیشتر است ، وارد شده است. علائم و نشانه‌های ملیوئیدوز مانند سل است و تشخیص آن دشوار است.
دکتر جولی پتراس اپیدمیولوژیست CDC در این باره گفت این کشف بزرگی است،چراکه تا پیش از این افرادی که به نقاط شیوع یافته خارج سفر کرده بودند، تحت رصد بودند اما حالا بیماری بومی شده و این هشدار می‌تواند در خلیج می سی سی پی چالش برانگیز باشد.
تشخیص دقیقاً با رشد B. pseudomallei از خون فرد آلوده یا مایعات بدن دیگر تأیید می‌شود.
مبتلایان به ملیوئیدوز با یک دوره “فاز فشرده” آنتی بیوتیک داخل وریدی (به طور دقیق سفتازیدیم ) و به دنبال یک دوره درمانی چند ماهه کو تریموکسازول درمان می‌شوند.
حتی اگر این بیماری به درستی درمان شود ، حدود ده درصد از افراد مبتلا به ملیوئیدوز {درکشورهای پیشرفته} بر اثر بیماری می‌میرند.
در صورت عدم درمان صحیح بیماری ، میزان مرگ و میر می‌تواند به 50 درصد هم برسد.
استفاده از وسایل محافظتی هنگام دست زدن به آب آلوده ، رعایت بهداشت دست ، نوشیدن آب جوشیده و ممانعت از تماس مستقیم با خاک، با هدف جلوگیری از ابتلا به ملیوئیدوز ضروری است.
اغلب متخصصان این بیماری را با سل، ذات الریه و یا سایر بیماری‌های ریوی اشتباه می‌گیرند.
شروع علائم می‌تواند پراکنده باشد و برخی تا 24 ساعت پس از در معرض قرار گرفتن، احساس کنند و برخی نیز دو تا چهار هفته احساس بیماری نکنند.
آنتی بیوتیک کو تریموکسازول فقط برای افرادی که پس از قرار گرفتن در معرض خطر به عنوان پیش گیری کننده استفاده می‌شود.
تاکنون هیچ واکسنی برای ملیوئیدوز تأیید نشده است.
دیابت عامل تسریع کننده ملیوئیدوز است.
بیش از نیمی از موارد ملیوئیدوز در افراد دیابتی است.
افزایش بارندگی با افزایش تعداد موارد ملی در مناطق بومی مرتبط است.
این بیماری برای اولین بار توسط آلفرد ویتمور در سال 1912 در میانمار کشف شد.