به گزارش آی زندگی، آتشفشان فوئگو در ارتفاع ۳۷۶۳ متری در جنوب گواتمالا، در حالی فوران کرد که گردشگران زیادی بسیار نزدیک به دهانه حضور داشتند.
پس از فوران ناگهانی، گردشگران برای نجات جان خود پا به فرار گذاشتند.
این آتشفشان که در مجاورت شهر توریستی آنتیگوا گواتمالا قرار دارد یکی از فعال‌ترین آتشفشان‌ها در آمریکای جنوبی است. آتشفشان فوئگو در لبهٔ جنوبی کمربندی از صخره‌های آتشفشانی ترشیاری متشکل از جریان‌های گدازه و واحدهای لاهاری که ارتفاعات گواتمالا را تشکیل می‌دهند و در جنوب آتشفشان جوان دیگری به نام آکاتنانگو قرار دارد. این دو آتشفشان با یکدیگر تشکیل آتشفشانی دوقلو را می‌دهند با وجود این، گدازه‌های آنها از نظر ساختار با یکدیگر متفاوتند چنانکه گدازه‌های آکاتنانگو آندزیتی و گدازه‌های فوئگو بازالتی هستند. فوئگو در عین حال یکی از سه آتشفشان چینه‌ای بزرگی است که در مجاورت شهر آنتیگوا گواتمالا، پایتخت پیشین گواتمالا، واقع‌اند.
فوئگو یکی از فعال‌ترین آتشفشان‌های جهان است و سابقه‌ای از ۶۰ بار فوران در طی ۵۰۰ سال برای آن ثبت شده که بیشتر این فوران‌ها، در یا نزدیک به ماه‌های فوریه و سپتامبر بوده است. این گزارش‌ها از آغاز دوران یورش اسپانیایی‌ها به آمریکای مرکزی در سال ۱۵۲۴ به ثبت رسیده است و این آتشفشان از آن زمان تاکنون به فعالیت خود ادامه داده است.
فوران‌های فوئگو انفجارهایی عمودی است که از دهانهٔ آتشفشان واقع در قلهٔ آن خارج می‌شود. شدت این فوران‌ها براساس نمایه شدت فوران آتشفشان معمولاً بین ۲ تا ۳ است. فوران‌های شدیدتر معمولاً تنها چند ساعت ادامه دارند درحالی‌که فوران‌های کوچکتر ممکن است روزها به طول بینجامند.
بزرگترین و حجیم‌ترین فوران فوئگو در سدهٔ بیستم در اکتبر سال ۱۹۷۴ روی داد. فعالیت‌های آتشفشان در ساعت ۴ صبح روز ۱۰ اکتبر این سال با فوران کوچکی از خاکستر از دهانهٔ آتشفشان آغاز شد و با چهار قسمت سقوط مواد بازالتی و جریان خاکستر شدید ادامه یافت تا آنکه پس از ۲۳ اکتبر از شدت و حجم این فوران‌ها کاسته‌شد و تا ۴ دسامبر، ارتفاع زبانهٔ خروجی از دهانهٔ آتشفشان به کمتر از ۱.۵ کیلومتر کاهش یافته و تقریباً دیگر خاکستری در آن وجود نداشت. در عین حال فوران سال ۱۹۷۴ فوئگو سبب افزایش میزان ذرات استراتوسفر در نیمکره شمالی و احتمالاً در نیمکره جنوبی گردید.