تفال به حافظ شیرازی یکشنبه، 22 آبان 1401

به گزارش آی‌زندگی؛ فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

تفال به حافظ شیرازی

روزگاریست که ما را نگران می داری
مخلصان را نه به وضع دگران می داری
گوشه چشم رضایی به منت باز نشد
این چنین عزت صاحب نظران می داری
ساعد آن به که بپوشی تو چو از بهر نگار
دست در خون دل پرهنران می داری
نه گل از دست غمت رست و نه بلبل در باغ
همه را نعره زنان جامه دران می داری
ای که در دلق ملمع طلبی نقد حضور
چشم سری عجب از بی خبران می داری.
چون تویی نرگس باغ نظر ای چشم و چراغ
سر چرا بر من دلخسته گران می داری
گوهر جام جم از کان جهانی دگر است
تو تمنا ز گل کوزه گران می داری
پدر تجربه ای دل تویی آخر ز چه روی
طمع مهر و وفا زین پسران می داری
کیسه سیم و زرت پاک بباید پرداخت
این طمع ها که تو از سیمبران می داری
گر چه رندی و خرابی گنه ماست، ولی
عاشقی گفت که تو بنده بر آن می داری
مگذران روز سلامت به ملامت حافظ
چه توقع ز جهان گذران می داری
شرح لغت: چشم رضا: دیده ی خشنودی/باید پرداخت: باید تهی کرد

تفسیر عرفانی:
هر آن کس که در وادی عشق قدم گذارد، نمی تواند از عشق دوست رهایی یابد؛ چرا که عشق او جامه بر تن می دراند و مست شراب دوست می سازد، حال آن که این موضوع از سوی دوست به سالکان می رسد و او این عشق را از ازل در وجود سالکان درگاهش قرار داده است.
تعبیر غزل:
عاشق و دلداده ی کسی هستی که کسانی به جز شما هم به او نظر دارند. اگر او را دوست داری دقت داشته باش که آیا او هم این گونه است یا خیر! اگر همسو نبود صرف نظر کن.

منبع : فرارو