به گزارش آی‌زندگی، یکی از محصولات جانبی که کرونا با خود به زندگی ما آورده، پدر و مادرهای عصبانی است. پدر و مادرهایی که تنش‌های و مشکلات روزانه خود را تاب می‌آورند و همه را یکجا با داد زدن سر کودک خود تخلیه می‌کنند. در این بین کودکان هر روزه با ترس و تحقیرهای والدین خود روزهای کودکی خود را پشت سر می‌گذارند.
۱. چرا عصبانی هستیم؟
به نقل از ایرنا،ممکن است مشکلات اقتصادیی که ناخواسته با ورود کرونا در جامعه به وجود آمدند علت اصلی عصبانیت ما باشد. این مشکل می‌تواند بر روابط خانوادگی و زناشویی اثر بگذارد و ما را بی حوصله و مضطرب کند. این خلق تنگ به کنش‌ها به سرعت و با خشم پاسخ می‌دهد. اگر این کنشگر رییس باشد مجبوریم خود را ملایم‌تر نشان دهیم ولی این اجبار را در مقابل کودکان خود نمی‌بینیم. عصبانیت «پنهان» می‌تواند شامل مشکلات اقتصادی، اختلاف طبقات اجتماعی، تبعیض جنسیت، مشکلات خانوادگی، مشکلات زناشویی و گره‌های روانی باشد. علت عصبانیت «پیدا» ممکن است دعوای لفظی، کثیف شدن لباس‌هایمان، گم کردن کلیدهای خانه و از این قبیل موارد باشد. بررسی‌ها نشان می‌دهد که عصبانیت‌های پنهان اغلب پایدارتر هستند ولی عصبانیت‌های پیدا تکانه‌ای و شدیدتر عمل می‌کنند.
۲. داد زدن‌های ما برای کودکان چطور معنا می‌شود؟
الف) کودکان درک کاملی از موضوعات و مشغله‌های روزانه ما ندارند و مجبور هم نیستند که این موضوعات را به این زودی در زندگی خود حس کنند. بنابراین آنها متوجه نیستند وقتی شما عصبانی هستید از سر و کول‌تان بالا نروند و برای درخواست یک بستی جلوی خودشان را بگیرند. شیرینی ایام کودکی به همین روزهای بی خبری خلاصه می‌شود. روزهایی که ما هیچ چیزی را بلد نیستیم. اشتباهات در زندگی کودکان معنایی ندارد و اگر کاری را اشتباه انجام می‌دهند بدانید که تصوری از بد یا غلط بودن آن ندارند. پس باید به آنها درست و غلط بودن را یاد داد. نحوه یاد دادن این رفتارها همان تربیتی است که برخی والدین آن را به خوبی و برخی به بدترین شکل ممکن به جای می‌آورند.
ب) کودکان خشم و عصبانیت شما را برای خود اینگونه معنا می‌کنند که ناخواستنی هستند، لایق محبت نیستند و گاهی دچار تنفرهای لحظه‌ای از خود و شما می‌شوند. مشکلات همین جا تمام نمی‌شود و در برخی از کودکان به صورت شب ادراری، لکنت زبان، خجالت بیش از حد و دیگر موارد مشابه، خود را نشان می‌دهد. اثرات عصبانیت‌های والدین در بزرگسالی این کودکان منجر به خود سانسوری، ترس از حضور در اجتماع، عدم موفقیت‌های اجتماعی، سرکوب شدن خلاقیت‌ها و عصبانیت پنهان می‌شود.
۳. چگونه سعی در درمان خود کنیم؟
برای اینکه سر کودکان معصوم، عصبانیت خود را خالی نکنیم؛ نیاز است که آموزش ببینیم و تمرین کنید. رفتارهای شما عواقب دارد در همین لحظه تمام نمی‌شود و در زندگی کودکان‌تان بارز می‌شود. فکر کنید این دوران خانه‌نشینی و آموزش‌ها مجازی، فرصت طلایی برای دیدن لحظه به لحظه رشد فرزندتان است. از این فرصت به بهترین شکل ممکن استفاده کنید. ورزش‌های هوازی و یوگا، نوشیدن دمنوش‌های آرامبخش و کمی تعلل در واکنش‌ها می‌تواند در کنترل رفتارهایمان ما را یاری کنند.