به گزارش آی زندگی، خرس آبی یا خوکچه خزه‌ای Tardigrada جانور آبزی کوچکی با هشت پا است که به عنوان گونه‌ای از پیچیده‌ترین جانوران شدت‌دوست شناخته شده‌است. این جانور یک شاخه از پوست‌اندازان است که کندرو تباران Tardigrade نیز خوانده می‌شود.
کندرو تباران شاخه‌ای از سلسلهٔ جانوران است با گونه‌های خرد جثه و با طول کمتر از نیم میلی‌متر که ویژگی آنها اتصال لَپ‌های پیشامغز به نخستین گره شکمی (abdominal ganglia) است؛ این جانوران چهار جفت پای شکمی دارند که به چنگال یا پنجه ختم می‌شود و بدنشان بندهای سطحی و پوستک غیر کیتینی دارد.
درازای بزرگترین کندرو تبار از ۱٫۵ میلی‌متر بیشتر نمی‌شود و بسیاری از آنها روزهای خود را سرگرم خوردن جلبک‌ها و باکتری‌ها و شنا کردن در چکه‌های آب خزه گلسنگها هستند و برای همین تنه برخی از آنها شفاف است. آنها می‌توانند در دمای ۲۷۳- و ۱۵۱ درجهٔ سانتی‌گراد زنده بمانند و می‌توانند تا سال‌ها بی غذا و آب به سر ببرند. این جانوران همچنین می‌توانند در برابر فشاری بیش از فشار ژرف‌ترین اقیانوس‌ها تاب بیاورند یا در محیط خلأ بیرون از جو زمین زنده بمانند. همچنین در دمای جوش اسید نیز به زندگی ادامه داده‌اند.
چشمگیرترین نکته دربارهٔ این جانور توانایی سازگاری در هر زیستگاهی با هر اندازه از خشکی یا نم است و در جاهایی مانند استوا، هیمالیا و … هم دیده شده‌اند. اندازه بیشتر آنها از ۰٫۳ تا ۰٫۵ میلی‌متر و بزرگترین آنها به کمتر از ۱٫۵ میلی‌متر می‌رسد و سرعت حرکت‌شان نیز آنقدر کند است که به «جانور کُندرو» یا تنبل معروف هستند.
خرس‌های آبی می‌توانند در برابر دمایی از صفر مطلق (صفر کلوین) تا دمای نقطه جوش آب را ایستادگی کنند. خرس‌های آبی می‌توانند در برابر پرتو خورشیدی، پرتو گاما یا پرتو یونی – به میزانی چند صد برابر آنچه که برای یک انسان کشنده است، زنده بمانند.
خرس‌های آبی می‌توانند بدون آب و غذا مدت‌های مدید (در حدود ده سال) زندگی کنند، تا حدی که میزان آب بدنشان به ۳ درصد برسد. تاردیگریدها بسیار بادوام و ماندگارند. این موجود در سال ۲۰۰۷، به همراه فضانوردان به فضا برده شد و در ۱۰ روز در خلأ مورد آزمایش قرار گرفت و زنده ماند و سپس به زمین بازگردانده شد.
طول یک خرس آبی بالغ – زمانی که به‌طور کامل رشد کرده – به یک میلی‌متر می‌رسد. خرس‌های آبی به‌طور معمول چهار جفت پا دارند که هر پا چهار تا هشت پنجه دارد.
این جانوران در خزه‌ها و گلسنگها زندگی می‌کنند که با میکروسکوپ‌های معمولی هم قابل رویت هستند.
اولین خرس‌های آبی در سال ۱۷۷۳ توسط زیست‌شناس Johann August Ephraim Goeze کشف شد.